ماشین انتخاب طبیعی

نگاهش را به سقف میدوزد.

نگاهش را به صفحه موبایل.

دنبال چیزی میگردد...

دنبال حرفی، خبری یا جایی که بتواند آرامش کند.

نامش را گذاشتند قرنطینه خانگی

که چیزی شبیه زندان خانگی با محدودیت رفت و آمد است. 

اما برای گرفتاران چه فرقی میکند نامش چه باشد

حس غریبی دارد.

چیزی در تو باز می ایستد

صفحات شبکه های اجتماعی دلهره ات را می افزایند

اما در عین حال نیاز اجتماعی وادارت میکند که به آنها دست آویز شوی

اینستاگرام را به قصد تلگرام و تلگرام به قصد لینکدین و آن را هم به منظور آموزش آنلاین ترک میکنی و باز میکنی، ترک میکنی و دوباره...

ذهنت پر میشود...

از این کتاب به آن نوشته از طراحی نامفهوم به نوشتن صفحات طولانی از اهداف کوتاه و بلند مدت.

مغزت مثل زود پزی که به نقطه جوشش میرسد صدا میکند.

بیرون میزنی که چند قدم راه رفتن شاید حالت را جا بیاورد.

بعد یادت می افتد که هیچ چیز آنطور که میشناختی نمیشود

و هیچ چیزی که ذهنت عادت دارد برگردد و روی آن بچرخد امن نیست

با این سرعت که حرکت میکنی، هیچ عجیب نیست که اینطور ذهنت جا بماند

صدای استاد زیست شناسی پیش دانشگاهیت را میشنوی که در سرت انگار ضبط شده است:

موجودات ضعیفتر که با سرعت تغییر محیط از خود تحولاتی نشان نمیدهند حذف میشوند

و این نامش انتخاب طبیعی است!

در بین قدمهای امروزم در کوچه خلوت

احساس میکنی چرخ دنده های ماشین انتخاب طبیعی روی استخوان های سینه ات به سختی فشرده میشوند

یا دوام می آوری، با جریان همراه میشوی و به شکل دیگری از آن سوی دستگاه بیرون میزنی

یا خرد و نابود میشوی...