آفتاب پرست : نیلوبلاگ

دلتنگی اینطور است

اول شبیه یک موج مهیب میماند که اگر اتفاق بیفتد انگار همه چیز را از بیخ میکند و با خودش میبرد

بعد از اتفاق افتادن

دیگر یک حس است که همیشه با خودت حمل میکنی

بی آنکه حواست باشد

با تو روزها از خانه بیرون میزند

و عصر ها همراهت به نوبت دکتر می آید و منتظر میماند

منتظر و نه بیقرار.

یک گوشه با صبر می نشید

بعد در اتفاق رد شدن یک غریبه از جلوی ماشین که تاب موهای جمع شده پشت سرش شبیه اوست سراغت می آید

از نا کجا می آید.

مثل لمس کوتاه بغض ورم کرده ای میماند و مینشید روی گونه هایت، خیس...

بعد میبینی که چقدر صبور است

آرام در سایه نشسته تا نشانه ای پیدا شود

و بیرون بریزد...

دلتنگی ریشه میکند

برای کسانی که دوستشان داری

تا اعماق وجودت میدود

نمیدانی چرا هست

نمیدانی وقتهایی که احساسش نمیکنی کجا میرود

شاید فقط بشود گفت که دلتنگی عمیقا ریشه میکند و راه فراری از حضورش نیست...

تا که ظاهر شود

و راهی نیست

جز اینکه زندگیش کنی...